Ola. Son Rosa e xa estou aquí para o que queirades

Agora mesmo estou en proceso de composición. Escribindo letras, organizando todo o traballo destes últimos anos. Así que o disco aínda tardará un pouquiño. A modiño e con boa letra.

Temos moitas ganas de reflexalo nun disco, esperamos ter a oportunidade de facelo, pero estas cousas... xa se sabe.

Nove anos de moitas experiencias bonitas. Coñecer moito mundo e sobre todo o privilexo de poder levar as nosas verbas e a nosa música arredor de todo o mundo.

Nunca fun de poñer etiquetas. O estilo sería o meu. Un estilo que probablemente reflexe toda a bagaxe que levo acumulada todos estes anos: a clásica, o folk, rock... Escoito moitos tipos de música. O regalo xa o teño. Agora estou buscando o mellor papel e o mellor lazo para presentalo.

Por suposto. Debería receber o mesmo tratamento, pero por desgraza non hai moita xente adicada a ela. Ademáis é moi difícil recuperala tal e como se interpretaba naquela época. Todo queda en meras recreación a gusto do artista contemporáneo.

Tu gitana, por ser a primeira; Chove en Santiago, por todas as sensacións que segue a provocar en min hoxe en día; Camariñas, por ese amor polo mar, polas xentes do mar e polas terras mariñeiras; das últimas, Memoria da noite, porque ainda segue a poñerme os peliños de punta.

Simplemente foi unha colaboración cuns amigos. E levando a práctica o que sempre dixemos, apoiar á xente que intenta sair adiante. Foi unha cuestión de amizade e de dar exemplo: ogalla todos os que temos un certo nome axudáramos os que queren chegar a algo na música.

Non teño nin idea de como se pode conseguir a banda sonora, a película estará nalgún tipo de catálogo. A colaboración foi moi rápida e fugaz. Chamoume Balboa -o compositor- e en cuestión de tres días estaba todo feito. Non me deu tempo a disfrutar moito.

De Monforte de Lemos. Coruñesa de adopción. Cidadá do mundo por vocación e profesión. Durante nove anos fun nómada.

Por suposto que si. Agardo invitacións. Envio moitos bicos e apertas para todos os zaragozanos.

Indudablemente, enriba dun escenario. O levo no sangue. É unha cuestión de adicción total. As tempadas que paso fora do escenario, non hai dios que me ature. Estou cun monazo que non sei que facer coa miña vida.

Xa me gustaría ter o nivel de violonchelo que tiña cando sain do conservatorio. Pasei de estudar oito horas diarias a facelo so cando podía. Sendo consecuente e moi respetuosa coa profesión, non procede basar todo un disco ou todo un traballo como solista de violonchelo.

Porque tiña ganas de seguir afondando neste tipo de música. Xa tivera contacto coa música medieval cando estaba coa música clásica e a oportunidade de abordala desde outro punto de vista, con outro tratamento, pareceume moi atractiva. Non o pensei nin cinco minutos.

O meu proxecto é o meu proxecto. Valga a redundancia. No que ando a traballar nestes momentos, terminando de darlle forma. O de Doa foi algo aparte. Cantigalia é mais un proxecto de Doa ao que eles me invitaron a participar. Agora mesmo os que están en Doa son Piñón, Xaquín Blanco e Bernardo.

A voz. E co que me sinto mais identificada agora mesmo. Da parte instrumental tamén me preocupo. Eu tamén estou a compoñer a parte instrumental da miña música.

Pareceme que desvirtua totalmente o que é esta profesión. En ningún momento estou contra os rapaces. Eles teñen as súas ilusións, os seus soños... Está claro que teñen que loitar por cumprilos, pero si estou en contra da xente sin escrúpulos que está facendo chegar ao público unha imaxe moi errada do que é realmente ser músico, do que costa facer un disco. Evidentemente, non se fai un cantante en tres meses. Paréceme unha falta de respeto para con toda a xente que está a loitar día a día por ofrecer boa música, non versións ou voces clonadas. Pero bueno, para gustos se pintan colores.

Está claro que si. Pero todos en certo momento das nosas vidas necesitamos independizarnos. Pasa cos animais e coas familias... Chega un momento que hai que sair das faldas da nai e buscarse a vida.

Ogalla que sexa así. Nunca crinme imprescindible. Para a única persoa que son imprescindible é para min mesma. Quedan oito músicos de recoñecida sona, que van a seguir tirando do carro perfectamente.

¡Xa me gustaría a min sabelo! Agardo que o antes posible, aínda que leva tempo.

A miña experienza como cantante foi polos pasillos da miña casa collendo a maza de machacar allos a modo de micrófono e cantando por aí. Despois Luar na Lubre deume a oportunidade de cantar a nivel profesional. Chegou un momento en que, por saude, para non escarallar as cordas vocais, empecei clases de canto (técnica lírica).

A catro persoas ansiosas de compartir un pouquiño mais dunha hora con todos aqueles que queran disfrutar de un pouquiño de maxia e ambiente medieval nun marco incomparable como é a praza de Santa María. Temos moitisimas ganas. É un dos concertos que nos fai mais ilusión neste ano. Ademáis, teño ganas de ver á familia. Bicos tamén pra ti.

Agradezoche moito o cumprido. Se queres, mándoche unha foto delas. Un bico moi grande e unha aperta.

Douvos as gracias e mandovos unha aperta moi grande. Xa me gustaria ir o Brasil pronto. En canto poda fago as maletas e me tedes alí.

É moi libre de pensar así. O único consello que seguín foi o do meu corazón. Sentía que necesitaba ofrecer algo exclusivamente meu. Ainda que chegue un día que teña que me retirar da música porque xa non teña por onde sair, na miña vida pensarei que cometín un erro. Nunca é un erro seguir pra adiante. Non te podes parar. O músico ten que cambiar e evolucionar, senón morre.

Chovía moito. Eu debatíame entre as gañas que tiña de sair ao escenario con tremendo monstro (da música) e as de sair correndo, facer á maleta e marchar para o aeroporto. Era a primeira vez que estaba actuando fora da miña casa, nun escenario tremendo, con tremendísimos músicos e sentindo unha responsabilidade moi grande. Así e todo, foi unha das millores semanas da miña vida.