Ata 2ºBUP, o antigo 2º de BUP. Vivía alí a miña madriña e me propuxo ir alí, cousa da que me alegro moito porque conservo moi bós amigos.

Básicamente porque nos apetecía facer cousas un pouco diferentes aos dous e non acabar perduxicando nin á nosa carreira nin á nosa relación persoal.

Pois agora, ilusión ante as novas cousas que vaian xurdindo, ilusión que era necesaria recuperar despois de tantos anos facendo o mesmo e ilusión que virá un pouco a escapar dunha rutina que se albiscaba nun horizonte próximo.

Porque o casco non o vou a colgar, por suposto, e supoño que me vai dar moi bós momentos aínda. Lamentablemente para a decoración da túa casa.

Nunca collín unha baixa laboral, por tanto, a Seguridade Social ten que estar encantada conmigo. Son un exemplo a seguir, a abnegación do autónomo. E máis, ¿para cando a rúa adicada ao autónomo, a Praza do autónomo ou a festividade do Santo Autónomo?

Pois a verdade é que supoño que si, será posible tanto de forma individual ou conxuntamente. Cónstame que Roberto ten proxectos e eu tamén os teño e sempre deixamos aberta a porta de facer cousas xuntos.

Teño un proxecto baseado nunha idea de Xavier Manteiga que de contado terá nas súas mans a TVG e se dan o visto bó non tardará demasiado en que a xente poida disfrutar del coma nós estamos disfrutando coa súa creación.

Agora mesmo o proxecto máis inmediato é o que me referín na anterior pregunta. Ademais, por fin tocarei o cine da man de Jorge Coira e espero que sexa nesta primavera, se todo vai ben e, tamén, unha pequena participación nun telefilme con Albert Ponte. Isto é o máis inmediato.

Non, aproveito para desmentir calquera versión sobre a separación que non sexa a que nós estamos a dar, que é a real. En canto a todo tipo de gravacións, sexa miña ou doutro particular, coido que é unha herencia lamentable dos medios de comunicación basura e que a xente saiba que podo facer moito dano (aínda que non no meu caso) non respetando a intimidade da xente, que é o máis sagrado que ten unha persoa. E máis, simplemente basta con poñerse na pel dalguén que o sufre, para ver como nos sentaría a nós.

Selección galega!!!

Non, a materia prima cada un lévaa consigo. É a unha equipaxe que necesitamos os cómicos e, por suposto, que igualar un éxito como o de Os Tonechos é moi difícil pero os Tonechos serán sempre os Tonechos e Fábregas será sempre Fábregas ou quen corresponda. Non vou pasar a miña vida mirando hacia atrás, creo que sempre hai que ter a vista cara adiante.

Pois a pesar do que poida parecer o contrario pola miña faceta pública gústame moito ler e facer deporte, máis concretamente correr, porque fixen atletismo 22 anos da miña vida e tocala guitarra, ver películas, viaxar, estar cos amigos e, incluso, non pensar, deixar a cabeza en barbeito.

Este é o cuarto. Regaloumo Luis Castro Zahera na nosa última tempada no Luar e costoulle 60 céntimos para máis datos. Conclusión: mínima inversión, maior rendabilidade.

Moitas gracias e espero que coincidamos máis veces na praia ou donde sexa, sempre que sexa para ben.

Non foi unha decisión consciente, simplemente déronse as circunstancias necesarias para que así fose e aquí estou. E non me importará adicarlle o resto da miña vida a facer humor se se tercia ou é necesario, que o é neste mundo de hoxe.

Non é fácil pero a min me gusta moito sacar o absurdo de situacións reais, diarias, polo tanto podemos dicir que é un humor cun toque surrealista. ¿Por que non? Moi galego, porque son galego porque cando me acusan de que fago humor galego de ¿onde queren que o faga? ¿de Murcia? Eu son de Esteiro, carallo.

Simplemente, Carlos Lozano é un profesional ao que respetamos moito e que digamos con nós, pese á impresión que puidese ter el a través da televisión, sempre tivo un trato excepcional.

Porque eu antes de dicir iso fun obreiro e, polo tanto, teño os dous puntos de referencia e os pés no chan e sei do que falo. E, aparte, hai que saber ler entreliñas. Non estaba fanfarroneando, nin tentando facer escarnio de ninguén, nin de ningunha profesión, senón recalcando o absurdo do mundo no que vivimos.

É algo que non me correspondo a min dicilo. Simplemente trato de facer ben o meu traballo e que me deixen facelo.

Estou namorado e ela sabe que falo dela. Aínda así podemos quedar perfectamente.

Cordial, unha relación de dúas persoas que viviron 7 anos unha a carón da outra e que pasaron por unha etapa increíble, tanto no profesional coma no persoal. Volvamos ou non a traballar xuntos creo que os dous veremos esta etapa da nosa vida con gran cariño.

Mola mazo!!!

Depende o que teñas para comer.

Efectivamente, lévolle 5 meses.

O problema non está en quen fai unha cousa senón nos ollos de quen a ve facer. Isto quen o queira entender que o entenda. Un abrazo.

Temos que consultar a hora coa cita anterior. A ver se levantandolle ciumes, a miña namorada reacciona.

Si, tivemos e temos unha gran relación persoal.

Para vivir fai falta un certo grao de tolemia, senón sería imposible o simple feito de levantarse pola mañá.

Primeiro, agradecerlle a comparación cuns dos grandes iconos do humor universal e en canto a se son máis un actor ou humorista, creo que se pode ser humorista sen ser actor pero todo actor debería ter un pouco de humorista. Creo que son máis actor que humorista, o humor na miña vida é circunstancial.

Recórdoa coma unha etapa moi bonita da miña vida, que foi a de universitario.

Da miña nai e disque dun pai tamén.

Foi o meu primeiro traballo remunerado coma actor e a miña primeira aparición en televisión.

A maior e millor inspiración está no día a día, no que te atopas na rúa, no supermercado, no ambultario, etc. Basta con coller algo da realidade e deformalo un pouco para ter unha situación ou un personaxe cómico.

Fago o 11 de febreiro 38. Son acuario das dúas pernas.

Moi amable e espero que teu fillo siga medrando así, con tan bó humor. Vese que sodes uns pais con criterio. Iralle ben na vida. Bicos.

12. Esa é fácil.

Non son quen debe opinar sobre min, porque son bastante autocrítico. Prefiro deixalo para o espectador, ou para os demais.

Son de mar ou!!!!!!!!!

Parte do éxito de Os Tonechos supoño que a xente se identifica co xeito no que falan os personaxes. Pero está ben tamén que miremos de ter unha lingua normativizada porque é un pouco a maneira de englobar os moitos galegos que por sorte temos na nosa terra. Pero, o máis importante: que a xente fale galego. O galego que queira pero que o fale.

Moitas gracias polos teus bós desexos. Dos proxectos xa falei un pouco deles en anteriores respostas pero serían en televisión e en cine os máis próximos. Bicos.

Se te acerca máis xente pero tamén te fai máis desconfiado.

Non teño data pero si teño o proxecto. Se vai ben non debería ser máis alá da primavera.

Facer humor é moi difícil, tanto en Galicia coma no resto do mundo. Na nosa terra, por sorte ou por desgracia, o humor sempre sirveu para facer fronte ao día a día e o galeg@ levan a carga histórico-xenética da retranca. En xeral, creo que temos boa saúde pero iso non quere dicir que a descoidemos ou que caigamos nun estado de relaxación.

Coma bó autónomo, cando teño que facer a declaración de IVE trimestral.

Hoxe chove, vin en coche.

Non gamberrada, pero por citar algunha situación simpática, unha vez que nos viu a saudar o actual presidente da Xunta, o señor Touriño, finximos que non o recoñecimos.

Gustame o fútbol sala e o deporte en xeral. Son un gran amante do deporte como deportista que fun e sempre serei.

Si: victorfabregasnotienemail.com.

Que os hai que ver.