Boas tardes. Nunca me vin nun encontro dixital, nin pensaba que a miña tivera tanto interese. Aquí estamos. Os que me coñecen ben, que non participen.

Non considero que tivera ningún tipo de triunfo. Non competía con nada. Era para disfrutar. É certo que a retranca non ten que ver con ser boa persona..

Comparto que na segunda el xa sabía máis de min. El quería controlar a situación, porque na primeira non controlou nada. Iso si, nin na primeira nin na segunda había un guión preparado. Non me prestaría a colaborar nos programas porque non é algo que me guste. Non estou preparado para iso, e creo que a xente que se chama «colaboradora» e non prepara os temas dos que opina é unha degradación para os medios de comunicación.

Home, de Bouzamaior, si, pero de San Sadurniño, que é o concello, non, porque xa ten unha equipa de persoas novas que,na miña opinión, o están a facer ben.

Estou convencido de que a retranca é un mecanismo de defensa que se pode dar en calquera país do mundo, o que pasa e que aquí quedou como un dos tópicos cos que quedamos marcados. Fumos enganados historicamente -como país- e seguramente teremos que desprendernos pouco a pouco desta forma de defendernos.

Na segunda cita, falou conmigo case unha hora antes de que empezara. Somos máis ben da misma altura, así que trátase da propia disposición do decorado: a silla do presentador sempre está máis alta ca do invitado. Iso xa se pode ver en calquera entrevista. Agora, cun pivot do Barça o terá un pouco máis complicado.

Nunca tiven entrevistas que preparar. Tiven intervencións sindicais e actividades sociais. ë certo. Teño que recoñecer que planifiquei algunha vez o que ía decir, e non funcionou. Ademais -e co respeto que isto me provoca- ¿como se pode ser seguidor meu?

Son unha persoa moi limitada. Non sei de alta política. Sei das cousas que necesito como persoa e como galego, que xa me gustaría que se repararan: o tren de cercanías a Coruña; construcción naval; recuperación da nosa ría... Que me preocupe dos de Albacete... iso xa o farán alí.

A pista de Santa Mariña foi unha parte moi importante da miña vida. Aquela xunta directiva, o vello Sordo... era o deporte na súa pura esencia, complementada coa gastronomía (día dos callos, festa do deporte de Santa Mariña...) a pesar da carencia de medios. Aquelo era deporte deporte. Sei que fun respetado ainda que a arbitraxe fota absolutamente nefasta (a culpa a tiña Uría).

Ten pouco que ver a miña experiencia sindical co que estamos vivindo actualmente. Son dunha xeneración na que ser sindicalista era unha forma de vida. Tiven a sorte de ser alumno daquelas persoas que entregaron unha parte importante da súa vida na defensa das libertades. Non existían os profesionais tal como hoxe existen, o que degrada a idea suprema de que o salario, a saúde, a defensa do emprego non se delegaba, agora si. Pero de non existir os sindicatos, os teríamos que inventar. Ou mellor dito: REINVENTEMOS O SINDICALISMO!!!!

Tiven unha pequena proposta dun responsable da empresa para asistir a un simposio para facer alí unha representación de «galego», o que eu rexeitei porque non teño nada que ver con esa maneira de actuar. Non está mal que as empresas tiveran actitudes positivas hacia o galego, e non che quero decir, se tamén as tiveran de cara ós dereitos dos traballador@s. Iso sería a hostia!!!

Home, eu creo que si. O humor é universal, igual que o galego.

Saio dúas veces ó ano de viaxe. De volta sempre chego cabreado. Inevitablemente comparo o que vexo con Ferrol. Temos algo impresionante ó que non se lle saca partido. Iso por unha parte. É absolutamente ingrato ver como vivimos desde 1700 sendo o que o Estado quixo que fósemos. Perdida a importancia estratéxica e o sector naval achicado a mínimos, ¿cando recuperas o potencial económico sen unha forte aposta política?

A primeira vez fun voluntariamente a pasar uns días por Cataluña. Foi un divertimento incluso sen o pase por Buenafuente. A segunda, o que menos me gustou foi verme atrapado nun «tinglao» ó que non lle acabo de ver a importancia.

Parece ser que se comprometeu a vir despois da Semana Santa. Non sei se é profesional ou privada a visita. Procurarei mantelo en segredo porque non quero verme na miña aldea crispando as galiñas e meténdolle estrés ó can.

Si oh, claro que a teño. A repercusión tan extraordinaria que tivo a miña presencia mínima nun programa de humor significa que ademais de quen pregunta e a min, parece que a poucos máis lles preocupa o que pasa, dada a audiencia dos programas e as lecturas fáciles de dixerir. A crise se supera con participación.

Nin punto de comparación. Moito mellor nas asambleas de Turbinas. Que por certo, todo o mundo me escoitaba e respetaba, pero as eleccións sindicais as ganaban outros.

Un día Rosa Díez, outro Aznar, e así sucesivamente. Os galegos e galegas temos que escoller a quen nos respeta

Paiaso, cómico, sempre se usou para insultar, como ofensivo. Eu entendo o sentido do humor. Forma parte da intelixencia, da resistencia humana tamén. Para darlle a vida un toque menos ingrato, pero non por iso menos reivindicativo.

Non me lembro de ningunha, pero si é certo que hai cousas que tiña que explicar dúas veces.

É certo que non é para tanto, pero discrepo en iso de que «somos moito» porque a nosa forma de vida, os nosos dereitos -ainda que solo sexa por comparación- non son os que deberan.

Os meus amig@s da CIG, nun homenaxe de recoñecemento, agasalláronme cunha placa que poñía: «Ao noso mudo».

Non me ofende, porque ademais era certo. Para moitos eu sempre fun un pouco cantante. Por certo, cantei no Toxos e Flores.

Sigo metido no mundo, pero no do basket non. Teño unha canasta atornillada nunha pedra polo menos milenaria, que se me pillan os de Patrimonio...