Comienza la entrevista

non, nunca tiven choio tan ameno. o pque non sei é se me olvidaron os meus alumnos

a hostelería é moi escrava pero os mostradores non deixan de ser obras de arte. a pesar, incluso, de soto.

este ano celebramos o 20 aniversario (¿ou cabodano?) de siniestro total. ¿quen dá máis?

escribir ten a avantaxe de que só podes discutir contigo mesmo. nas outras cousas, pois, coñeces xente

o meu enderezo é reixa@portozas-vision.com. vémonos

unha mestura entre "cadena perpetua", "a vida é bela", pero sobre todo, o realismo máxico de cunqueiro, reencarnado e miltante en manolo rivas ¿serei capaz?

si, pero os índices de audiencia seguen sumando bos resultados deberiamos ser espectadores máis crítico e máis activos.

hai cousas que nunca faría, por exemplo ser árbitro ou...un xogo de ordenador

o último galego sobre o planeta seguirá tendo teima de falar só. é mais un problkema demográfico que de forma de ser. Aínda así, fáltanos coraxe.

velaqui está. a reconversión é agora de vacas tolas e de caladoiros imposibles. "jei, jei resistirei" dicía a canción de os resentidos dedicada ó sector naval. Podemos actualizar a letra das estrofas pero o estribillo segue valendo.

eu son das primeiras xeracions de galegos sen complexos por iso sigo sendo galego e falando galego a propósito.

neste momento: empresas dinámicas e empresarios audaces que acompañen o talento e optimicen os recursos humanos. Pero sobre todo, que teñamos boas historias que contarnos e que contarlle ó mundo.

O bravú foi bastante mellor emáis intenso ca todo o que ocorreu no pop galego dos 80. Agora comeza a resentirse de non ter o apoio dunha industria cultural normalizada e por iso comeza a repetirse.

Carlos Blanco e miguel de Lira.

Porque o importante era poñelo en marcha, por intentar facer cousas novas e porque teño un sentido libre da profesionalidade dun artista.

Non, ó revés, pon o poder do meu lado, do lado dos recalcitrantes coma ti e coma min.

o da néboa, como forma de vida.

Si. hai que facer unha revolución contra a esquizofrenia do ladrillo e do cemento. O que se constrúe mal, destrúese ben.

Custoume moito traballo escribir o guión, xunto co meu compañeiro Morais. Esperamos que a película poña orde visual nunha historia escrita como un puzzle poético. Iso foi o máis difícil.

dimitir.

si, pero había máis frivolidade. Agora hai máis monotonía pero máis ansiedade por cambiar os temas e as formas.

Sobre todo, faltan berros.

non descarto facer a miña aportación ó cambio climático.

Galicia é na actualidade un país semi-sumerxido. Entre outras, habería algunhas narco-razóns para que se falase máis disto.

Parece que si. hai que pelexar pola paz. pola democracia, a favor das víctimas e a favor da liberdade de pensamento. Iso é bo para todos, porque todos somos nacionalistas dalgún sitio.

tecnófilo pero patoso.

porque hai moito raposo.

a Public Enemy, a John Malkovitch, a túa prima, a miña, a quen ti queiras.

¿a que dedicades o tempo libre?

teño morriña do mundo.

De momento dixo todo o que quixo e foi unha gran luz para os guionistas. Pero o mello será a súa participación "in person" como fusilado na película.

Porque aínda se fai pouco cine en Galicia.

Claro que si. A punta da historia, por exemplo, Galicia non foi un país sumiso ó golpe militar de 1936.

Ollo que despois dos incendios e dos terremotos poden vir o volcáns ¡carallo co fume!

Primero teño que ter imaxe. logo xa o pensarei.

La emoción poética de la resistencia, de la pasión, la aventura de vivir a pesar de todo.

Depende do director.