Moitas gracias por todo (maiúsculas incluidas)... Non sei se ese tono de certa melancolá ten que ver coa nosa idiosincrasia, pero en calquera caso, esa mestura agridoce era a que quería para reflexar a loita dos personaxes por ser felices...

estou dacordo co que dis dos medicamentos, pero a verdade neste caso é que o que a parella comeu en escena foi o que eles quixeron e eles cociñaron. non houbo inxerencia ningunha pola miña parte.

Pois a verdade é que si... Non só Santiago, coa presenza da praza da Quintana (unha das máis bonitas do mundo) e o pub Atlántico, senón tamén porque rodamos na Casa do Pacio (unha casa de turismo rural que teño cos meus irmáns) e a casa de Rábade onde eu me criei e onde Luis Tosar e máis eu empezamos a rodar as nosas primeiras curtas.

Sin ninguna duda, para todos los públicos. Aunque espero que alguien a quien le guste especialmente el cine, pueda encontrar elementos interesantes en cuanto a propuesta narrativa y estética, lo que sí quisimos siempre era hacer una película abierta a cualquiera.

Bueno... es que en realidad no hay moraleja. La idea era plantear preguntas, no dar respuestas. Y respecto a lo de Madrid, pues no sé dónde estabas, pero si fue así será que eran las salas más cercanas, ¿no?

Jajajajajajaja, pois esa expresión -que a verdade é que me gusta moitísimo-, nace do repentismo da actriz Cristina Brondo. É dicir, que se lle ocorreu no momento e díxoo con esa naturalidade e con esa forza. E recoñezo que o que me entusiasma desa frase é que, nun momento de gran importancia vital para ela como é esa conversa, saia unha conexión de ideas tan surreal como a de mesturar liberdade e "patatas fritas".

Ola, Andrés!!! Pois a verdade é que non. Ainda que poida parecer adaptable a teatro (pola cuestión do espazo escénico reducido), creo que a peli é radicalmente cinematográfica. Nace desa capacidade principal do cinema -e que o fai único-, que é a de "embalsamar" a vida, de captar o momento e rexistralo para sempre. E iso está na esencia da película. Así que me parece imposible adaptala a teatro. Podería facerse algo baseado nas mesmas situacións, pero nunca unha adaptación. Ah, e gracias polos complimentos!!!

Jajajajajaa, propoñereillo a Luis... ainda que non o vexo de todo jajajajaja

Carallo ningún. Cousas ricas -como chuletón de boi, tortilla de pataca e demáis exquisiteces- todas cantas se poden, gracias.

Ein? A que te refires? O único que se me ocorre é que cando estabamos rodando Entre Bateas, chamábamoslle El Resplandor ao lugar onde nos hospedábamos -porque nos lembraba o hotel da película-... refíreste a iso?

Bueno, si eres ex de uno del grupo y te gustó recordarlos es que la cosa no acabó demasiado mal. Me alegro. Y me alegro de que te gustase la peli. Un abrazo.

Pois si que me gustaría repetir a experiencia, porque foi unha das rodaxes máis apasionantes-divertidas-tolas-emocionantes-etc que vivín na miña vida. Pero antes prefiro cambiar de estilo e probar cousas distintas. Non quero facer cine só dunha forma (nin desta nin de ningunha outra). Gústame a variedade e o cambio constante.

Moitas gracias!! Pois si que hai, si... E o que si espero e non tardar moito en facer outra película.

Madre mía... Creo recordar que algunha vez tomei iso, pero non me acordo agora... en calquera caso longa vida ao café con leite e por suposto aos callos (e máis se son da carreirana de Ribeira)!!!

Pois en realidade porque cando acabei de pensar as historias, contei e sairon 18. De feito, como logo empecei a collerlle cariño ao título, cando rodamos é pensei que podía ocorrer que algunha comida caese na montaxe, decidín rodar unha 19ª comida que me servise de comodín. Ao final non tiven que usala. Estará nos extras do DVD e consiste en Spasek (Milan Tocinovski) comendo chourizo na rúa mentres a xente pasa...

Pois si. Gozada total!!!! Por suposto por rodar con Luis, pero tamén con outros amigos dende hai tempo como Pedro Alonso, Fede Pérez, Víctor Fábregas, Víctor Clavijo, Camila Bossa, Antonio Mourelos, Ricardo de Barreiro, Pico, Xosé Barato, María Vázquez ou Nuncy Valcárcel... así como con amigos novos como foron Esperanza Pedreño, Cristina Brondo, Mario Zorrilla, Milan Tocinovski, Sergio Peris ou Juanca Vellido. Unha gozada total!!!

Pois creo que si que convén, si... pero tamén creo que non sempre ocorre nin moito menos. E parece precioso ver como evoluciona a historia de Edu e Sol (LUis Tosar e Esperanza Pedreño), que se buscan un ao outro e non son capaces de encontrarse nin pasando unha hora xuntos arredor dunha mesa.

Non entendo se o que dis do cine e a tele é o tópico ao que te refires, pero en calquera caso, non creo que sexa así exactamente. Si que é certo que é máis fácil vivir da tele que do cine (porque hai moita máis produción de tele que de cine), e que no cine hai máis liberdade para probar camiños menos trillados, así como máis tempo para pensar e preparar as cousas... pero ao final a fronteira entre un terreo e outro é difusa e cada día se van parecendo máis. E de feito, creo que en moitos casos, empeza a ocorrer por aquí (en EEUU xa hai tempo que ocorre), o de que xurdan proxectos de tele moito máis interesantes que moitos de cine.

Creo que 5.

Jajajajaja... Xa molaba, si. e se logo aparecen os personaxes no deserto de Atacama, pois mellor ainda e así montamos unha coprodución (é que teño ganas de rodar en Chile...).

É o mesmo, non?

Es más guapo Luis, jajajajaja No sé, Luis tiene un carrerón alucinante y creo que sus mejores películas están por llegar. Pero supongo que siempre surgirán éxitos y fracasos. Y así las cosas funcionan bien...

La gulas un pecado?!!!!! Qué dices, loco?!!! Ni pecado como director... no sé... supongo que les tocará a los demás decirlo... No quiero empezar yo aquí a apuntar mis defectos y que todos acaben pensando "ah, pues mira, tiene razón..."

Mi ma... A ver, mentiría se dixese que non me encantaría levar máis premios coa peli. Pero tamén xuro que me contento cos que xa leva e que me parece extremadamente difícil levar un Goya, e respecto aos Mestre mateo, o ano que vén promete ser o máis complicado dos últimos tempos, porque este ano hai un bo feixe de películas marabillosas e dun nivelón brutal.

Pues para mi fue uno de esos regalitos lindos de la vida. Además, lo bueno fue que no fue nada forzado ni le dimos mayor importancia en el momento de hacer la peli. Creo que a los dos nos apetecía pero basicamente lo que hicimos fue centrarnos en hacer la película y dar todo lo que tuviésemos para que funcionase. En definitiva, una gozada, sí...

Eu diría que hai de todo. A verdade é que nunca me entusiasmou a idea de entrar a esa discusión por varias razóns. Unha é que desde que empecei a facer curtas, aló por primeiros dos noventa, eu tiña claro que estaba facendo cine galego e se O Matachín -por exemplo- non era cine galego, entón que era?. Outra é que sempre percibo unha certa animosidade cara ao feito de que veñan producións de fóra a rodar a Galicia, e eu creo que é algo bo en si mesmo. e a máis importante é que creo que desvía a atención do verdadeiramente importante: que se poida facer cine desde aquí, feito por xente de aquí, e que aqule que teña talento para contar historias, poida ter o apoio da industria e a liberdade creativa para desenvolver ese talento.

Pos... así por el nombre... es que tengo mala cabeciña para los nombres, la verdad... O sea, que no, vaya, que no me doy cuenta, lo siento...

¡¡¡Muchísimos!!! De verdad, fue un rodaje muy especial. Fue único. Y juro que no en este caso no es un cliché. Por poner un ejemplo, pues recuerdo con especial cariño el aplauso de todo el equipo técnico justo después de gritar el "corta!" al final de la comida de los gays. Fue un momento mágico para todos. Ah, y me alegro de que disfrutaseis de la peli toda tu familia!

A ver, é un tema complicado... Por un lado, as cousas están indo francamente mal e nos últimos tempos non parece haber o apoio decidido que houbo na Axencia do Audiovisual. Por outro lado, este vai ser un dos mellores anos (se non o mellor) da nosa historia como gremio, porque hai un bo feixe de películas de primeiro nivel (como as de Oliver Laxe, Luis Avilés, Ángel Santos, Fernando Cortizo, Mario Iglesias... e creo que non esquezo a ninguén, se é así, desculpademe, a miña memoria é feble), cousa que nunca pasou ata o de agora.

Pues una alegría brutal, la verdad. Siempre que haces una peli (o una serie o lo que sea), esperas conectar con un público que tarda meses o años en llegar. Y si cuando finalmente, ese acto de comunicación se consuma, la gente se emociona y vibra con la película, pues... hace que todo tenga sentido.

Ay, los dineros, los dineros... Eso es cosa de la productora, y además, juro que no lo sé exactamente. Obviamente es una peli barata para los estándars del cine, pero no en serio que no sé exactamente cuánto costó. saldrá publicado en el ministerio en algún momento, supongo.

No. Sin duda Luis está de moda y es de suponer que no siempre será así, pero su éxito (como el de casi todo el mundo que lo tiene), es una mezcla de suerte obviamente, pero también de mucho trabajo y de un talento salvaje. Por supuesto, creo que hay muchos más actores con talento en Galicia, pero Luis es único e irrepetible.

No, no me atrevería, jajajajaja... En realidad no lo vi, así que lo del chandal me lo acaban de explicar ahora mismo. Y no sé no me veo yo metido en fregaos monarquicotelevisivos, no...

Pues ojalá esté haciendo una película con Luis Tosar, que sería uno de los grandes papeles de su vida (más noticias dentro de 8 años...)