Boas tardes a todos os que estades dispostos a gastar este tempo latricando comigo...

Non teño claro que os mangas ou outras alternativas que teñen agora os cativos sexan necesariamente negativas... De feito, o manga e alguns derivados, como Witch, están conseguindo interesar ao público feminino. Só por iso xa sería interesante. Os medios, todos, deben evoluir.

As máis das imaxes son acrílicos, pintados a pincel, unhas veces sobre papel, outras sobre lenzo. Logo, hai moitas variantes desas imaxes tratadas xa directamente no ordenador, pero sempre respeitando as texturas e o acabado da imaxe inicial.

Moito me temo que non. Non é cuestión de formas políticas ou ideoloxías concretas. Ao final, a máquina, que somos nós, vai máis ou menos por libre, e está chea de contradiccións. O resultado é ese aspecto delirante da nosa sociedade. O que pasa é que hai delirios máis fácil de levar que outros, e algúns son dramáticamente inaceptables.

Non falo como "pai" do prota... Penso que sería unha lástima desaproveitar todo o que o Xabarín foi xenerando nestes anos. No que si estou de acordo é que sería bo unha actualización, unha revitalización de formas e contidos. Na última época quedou convertido case únicamente nun caixón no que meter as series de animación. Habería, seguramente, que volver crear espacios novidosos e propoñer seccións propias novas.

É unha aposta en máis dun sentido. Por exemplo, non hai equipo de animación no sentido tradicional do termo. Elo permite que o estilo dos debuxos, as cores, todo o referido ás imaxes saian unicamente das miñas mans. Ou sexa, que podo traballar como o fago cando escribo ou fago cómic, con sentido de "autor". Outra aposta é por chegar a públicos diferentes sen ter que pasar necesariamente polo filtro terrible da distribución en salas, que, á fin, remata deixando na cuneta moitos proxectos. Temáticamente, é unha especie de conto, relativamente sinxelo. A historia dun home que percorre as fonduras do Mar. E será unha historia para contemplar e escoitar. A música que Nani García está compoñendo (ao mesmo tempo que eu vou creando as imaxes) é unha pasada.

Pois non. E afortunadamente. Iso dunha "escola", na que todos os integrantes teñen que seguir uns determinados vieiros, respetar unhas certas directrices... paréceme o máis contrario que podemos facer á creatividade. O que si hai é unha chea de autores, e moi bos. Supoño que dentro duns anos -25, 50...- poderá analisarse o que fixemos durante este tempo e, se cadra, atopar os elementos comúns que nos podan identificar como autores galegos.

O seu uso dende un punto de vista estrictamente industrial non é moi novidoso. Os tebeos de Bruguera coloreábanse directamente nas imprentas por "color indicado" polo debuxante. Agora o proceso é máis rápido. En aspectos como a rotulación dos textos, é francamente unha axuda tremenda. O mesmo se falamos da maquetación da páxina final: podes reservar os bocadillos sen necesidade de "intervir" sobre o orixinal. E, en canto a pintar... Hai xente que fai cousas interesantísimas, como Raquel Alzate, da que tivemos unha espléndida exposición este ano en Viñetas. O que pasa é que, ó final, eu boto sempre en falta poder coller nas mans o orixinal, ulir o recendo da pintura e do papel, notar a materia... "A mansión dos Pampín", o meu último libro, está coloreado dixitalmente. E moitas das ilustracións que fago para colaboracións en prensa, tamén. E moitas veces arrepíntome de non telas feitas con medios naturais cando as remato e me decato de que só son unha chea de "0" e "1".

Home, non! O que pasa é que non é difícil atoparse en situacións semellantes ao Sr. Pampín. Se nos poñemos máis serios, é difícil que, dun xeito ou doutro, a túa forma de pensar e sentir non se transmita en certo modo ós teus personaxes. A fin de contas, o que eles din e pensan en algún momento tes que "dicilo" e "pensalo" ti. O cal nos podería levar a un perigosísimo proceso de análise freudiano e psiquiátrico que non me interesa para nada comezar...

Cuestión de medios. Supoño que non será moi diferente ó que suceda co cine de imaxe real. A compoñente industrial e comercial do asunto está alí moito máis desenvolvida e, cando un proxecto chega a poñerse definitivamente en marcha, os medios técnicos e económicos están axustados ó proceso de producción para que poda facerse no tempo preciso. Pero iso conleva tamén moitas limitacións. Por exemplo, un proxecto como "De Profundis" xamáis podería ser producido dentro do esquema americano.

A verdade, cando Suso Iglesias, o pai ideolóxico da criatura, explicóume de que ía o asunto, e comezamos a traballar e parir as primeiras ideas, intuín que aquelo tiña que funcionar. A combinación de mascota un pouco gamberra, música, debuxos animados e esforzo por interesar tanto ós rapaces urbanos coma os do rural resultou un éxito. Por iso penso que si sería bo actualizar o programa.

Estamos falando de narración. No cómic, incluso, moito máis evidentemente que no cine. De feito moitos dos meus "guións" ("Trazo de tiza", "Tanxencias"...) son, antes de chegar a guións, narracións que se asemellan máis a unha novela que a calquera outra cousa. E teño textos que, posiblemente, nunca cheguen a ser realizados en cómic, porque non se axustan ás características do medio, e que supoño acabarán sendo publicados como texto. Ou sexa, si.

A película, vai destinada a un tipo de audiencia á que lle guste a música (sinfónica; non necesariamente "clásica"), a pintura, a narrativa (en todas as súas formas), e que estea disposta a pasar uns 80 minutos contemplando (e subraio isto de contemplando) unha historia onírica contada con imaxes que pretenden ser estéticamente belas e unha música que é moito máis ca unha banda sonora. Os cómics... Pois son, claramente, un autor "para adultos". Non porque os contidos dos meus libros sexan especialmente violentos ou sexualmente fortes (que non o son), senón porque as cousas das que falo neles son, en xeral, cousas de adultos. De todos xeitos, algúns dos meus libros de humos (as Quotidianías) son usados nas aulas con rapaces a partires dos 12 anos, e, polo visto, funcionan ben.

De Xaquín hai unha chea de cousas a destacar. Xunto con Suso Peña (falecido hai uns meses) foi o único autor realmente profesional que tivemos en Galicia durante moitos anos. Pero, ademáis deste valor coma precursor, é un exemplo de coherencia e de honestidade profesional. A min, particularmente, non deixa de marabillarme iso de facer diariamente unha tira ou un chiste. E se falamos do seu valor coma animador cultural e promotor de iniciativas, entendemos que estamos a falar de alguén imprescindible para a nosa cultura. En casos así queda claro o falso que pode ser ese dito de que "ninguén é imprescindible".

Durante todo o 2006 estarei a traballar en "De Profundis". O texto do meu seguinte libro está xa rematado, e mesmo a planificación inicial moi avanzada. Poñereime a elo no 2007, de modo que... o libro poderá ser editado non antes do 2008.

De feito, eu cheguei ó cómic cando tiña xa 21 anos. Daquela xa tiña feito varias exposicións de pintura, e, dende entón, nunca deixei de pintar. Moi posiblemente, cando remate "De Profundis", farei unha exposición (que acompañará, nalgúns casos, a presentación da película) con moitos dos cadros que serviron de "sementes" para a historia.

Home, como o vou valorar, se son o director? Pois moi ben! Temos a posibilidade de ver a obra e de coñecer a autores que van determinar a historia do cómic, aínda que, en moitos casos, non se trate de "superventas". Todos os anos hai, como mínimo, tres exposicións que eu calificaría de "históricas", e moi posiblemente me quede curto. Dende o meu punto de vista, unha das mellores cousas que ten "Viñetas" é que pode presentar os traballos dos autores en razón do interés da súa obra, e non do tamaño da editorial que os publica ou do número de fans que teñan.