Se fose un espectador máis pode que tivese esa sensación, pese a todo, temos que pensar que tanto en televisión como en teatro, e incluso cine, as caras si funcionan se repiten bastante, cousa que para mín non é nada malo. Se eu fose un actor ou actriz novos, pensaría que realmente non é tan doado acceder a ser coñecido nestes medios en Galicia.

Non entendo moi ben o de idem pero o de Morris ven da época do colexio Labor, cando eu facía primeiro de bachiller, hai moitos anos e de que nos chamábamos polo apelido que no meu caso é Moreiras. Todo foi unha pequena evolución, Morgan, Morris...

Con Pratos adquirín moito oficio, moita disciplina, e un gran respeto polo medio. Foron doce anos en antena e recordos marabillosos cos compañeiros de sempre.

Neste momento, non creo que traballar en Galicia sexa un paso previo forzosamente para traballar no resto de Estado. Traballei en proxectos e rexeitei outros, incluso recentemente e importantes pero se me quedei sempre foi porque os de aquí eran mellores e me resultaban máis cómodos. Quizais na época de Pratos Combinados, me acomodei demasiado pero non me arrepinto delo.

Este programa foi hai moitos anos, así como 30 anos. Se chamaba A bola de Cristal e emitíase en cadea para toda Galicia, onde os rapaces entraban en directo. Eran as aventuras dun vagabundo, un can e unha pulga que tiña o can. Todos íamos montados de aventuras enriba da pulga.

Creo que os personaxes desta serie son paródicos. A Moncha tamén lle convén estar co alcalde e a él estar con Moncha pero nunca se poderían analizar dunha maneira tan realista. Se carecesen de humanidade, podería ser algo preocupante, pero en realidade trátase case da aldea gala de Asterix, onde conviven todos estes personaxes.

En realidade estou encantado de que me ofrezan papeis. A realidade é que desde que comezou a TVG en Galicia e eu xa facía teatro coa miña compañía Artello en Vigo, sempre tiven ofertas e a comedia en Galicia sempre funcionou moito. Cando tiña 20 anos e se comezaba co teatro profesional o que triunfaba era a farsa que se podería comparar coa comedia pero no teatro. Algo de comedía debemos ter neste país.

Penso que non, de ningunha maneira. Delmiro é un tipo primitivo, divertido, e para quen as siglas da esquerda poderían ser como as do Deportivo para un deportivista ou como as do Celta para un celtista.

Creo que os galegos coa retranca e a nosa forma de ser, sempre lle estamos poñendo un toque de humor á vida, incluso nos momentos máis difíciles e dramáticos. Persoalmente esta é unha das cousas polas que me sinto fachendoso de ser daquí, cousa que tamén admiran fóra e é normal que todo isto se note á hora de crear os personaxes.

A Igrexa non me gusta, a sotanas dánme medo, pero cos curas galegos especialmente, podo chegar a facer moi boas migas. A miña familia é dun pobo de Ourense chamado Os Peares, e coñeco bastante ben, a figura dos curas polos pobos.

Moitas grazas, para mín o verdadeiro premio é levar tantos anos nos escenarios e nas pantallas e que me sigades aturando.

Grazas de corazón.

Cando eu comecei ata hoxe , os actores da miña xeración sempre fumos actores todoterreno, en parte o fixemos para sobrevivir neste medio. Cando me facían esta pregunta, sempre respostaba que para mín o máis importante era desenrolar o meu traballo enriba dun escenario. Hoxe en día penso e con isto, espero contestarte, que non depende tanto de teatro, cine ou televisión, ou o que me dis; sketches, series ou películas como dos proxectos que encerre cada unha delas. Para mín o proxecto e a xente que traballe en cada un é o fundamental nestes momentos.

Estiven casado aos 20 e só durou un ano pero sí que teño parella se iso responde á túa pregunta.

Non temos ningún proxecto en común, sigo tendo moito contacto con él, a él lle vai moi ben coa súa compañía pero por se non o sabes, a compañía de teatro Artello da que falaba antes, eu xa a fundara con él hai 30 anos. Se sae algún proxecto, por suposto estarei encantado de traballar cun gran actor e amigo coma él.

Creo que bebo desas fontes e imos deixalo así...

Hoxe en día hai en Vigo unha escola de teatro homologada para facer a carreira de Arte Dramático pero sobre todo te aconsello que teñas paciencia e que lle deas moito ánimo. Se quere ser actor seguro que é un gran chaval. Cando eu comecei non había estruturas onde poder iniciarse nin se vía futuro ningún nesta profesión e os meus pais pasárono moi mal.

Creo que son momentos distintos e Mareas foi un gran éxito e a Padre Casares lle vai moi ben. O tempo dirá pero non é algo que me preocupe o máis mínimo.

Como ben dis eu son unha proba delo.

Papá ou mamá...

Unha pena para a audiencia e sobre todo para eles pero supoño que darán grandes resultados por separado. Hai que dárlles tempo, son dous grandes cómicos. Estas cousas son inevitables.

Pode que sí pero eu non cheguei a ver ata agora, o proxecto de ningunha productora que tirase por aí. Digo eu que por algo será.

Son un home de esquerdas, iso sí, un tanto desencantado pero me sigo identificando con ela.

A mín tamén...

Un amigo meu, deu unha vez unha resposta moi boa fóra de Galiza a esta pregunta. Dixo que Galicia sempre estivo cheo de estrelas pero os de fóra camiñaban mirando para o chan.

En primeiro lugar os seus guionistas e creadores que son os Zopilote: Andy, Parrocho e Pato. Creo que sí houbo, non sei cantos anos tes pero eu e Manqui traballamos moito hai anos con Chichi Campos, xa falecido. Programas como A ver que vai ser esto, S.O.S., etc..Sinceramente eran xeniais e hipercríticos coa realidade galega. Penso que sí houbo cousas pero non ao mellor coa frecuencia que nós desexásemos e penso que é unha das poucas cousas polas que merece a pena pelexar.

Non, acabaría roubándome tempo e non mo podo permitir.

Non, fago zapping continuamente pero sí que estou ao tanto do que se fai. Hainas mellores e peores.

As series unha vez que se comezan a rodar, se te pilla no medio dunha temporada, despóis de lelo, tes que archivalo e según se vaian desenrolando os capítulos preparalo con maior ou menor premura. Quero dicir con isto que nalgún momento se poden ter varios capítulos abertos ao mesmo tempo. Aínda que o tempo real máis ou menos equivaldría a unha semana por capítulo. Se me escoita o produtor mátame!

Vánse estrear varias películas nas que estou pero non como protagonista. Os mortos van apresa, O Club da Calceta, Celda 211...

Estaría encantado de visitarvos pero acordáte de que nin a Fede nin a vós vos mando a tomar polo cú...son cousas da personaxe e do guión. Por certo, Federico, aparte dunha gran persoa é un cómico magnifíco e dos que máis me sorprenderon nos últimos tempos.

Marabillosos, creo que é un dos acertos desta serie, para nós e para os espectadores. Para nós porque é un remanso de paz nun mundo de tolos e para os espectadores porque todo o que transmite é bonito e espero que nós nunca cheguemos a ser unha molestia para os que alí habitan.

Non traballei no aeroporto.

Sei a quen non apoio, pero tampouco teño tan clara a miña opción como para facer campaña.

Moitas grazas por esas palabras. Foi unha época marabillosa e un gran éxito teatral.

Sería imposible quedarme con un porque as sensacións son distintas, ao O Mellor e a Manolo Rivas lles debo moito porque foi o primeiro que fixen en televisión, daquel tempo ven a parodia de Modesto Ciclón, home do tempo. A ver que vai ser esto foi o máis arriscado para o momento que era. En Pratos Combinados foron moitos anos convivindo coa mesma xente. En Padre Casares me sinto comodísimo e o paso moi ben. Quedaríame con vós que sodes o programa pero do outro lado.